.ΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΠΑΡΑΤΑΝΕ

 

Πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν να αγαπούν, δεν θέλουν να αγαπούν και όλα ξεκινάνε από τον ίδιο τους το εαυτό.  Μην στεναχωριέστε για ανθρωπους αδύναμους που δεν ξερουν να αγαπούν και να θυμάστε οτι δεν ταιριάζουμε με όλους.

Αυτό δεν σημαίνει οτι πρέπει να είμαστε κακοί προς αυτους τους ανθρώπους ούτε οτι πρέπει να γινόμαστε αγενείς και να προσπαθούμε μάταια να τους αλλάξουμε άποψη..

Δυστηχως ζουμε σε μια εποχή που οι μισοι δεν ξερουν να αγαπήσουν ουτε τον εαυτο τους και οι αλλοι μισοι δεν ξερουν να αγαπησουν κατι αλλο περα απο τον εαυτό τους...  Το κακο με τους πρώτους είναι πως κάποιος που δεν μπορει να αγαπήσει ουτε τον ίδιο του τον εαυτό πως είναι δυνατόν να αγαπήσει κάποιον αλλον.. Στην ουσία μερικες φορες νομίζει πως αγαπάει αλλά αυτό φέρνει σαν αποτέλεσμα να τυραναει κάποιον άλλον με αυτην την δήθεν αγαπη.  Στην δεύτερη περίπτωση αυτοί που δεν μπορούν να αγαπήσουν κάτι άλλο πέρα από τον εαυτό τους είναι καθαρά το εγω και το εγωιστικό κοματι τους που για ολα οσα τους συμβαινουν φταινε οι αλλοι αλλά οι ίδιοι ποτέ....  Δεν φταίει κανενας αλλος ομως για την δική σου δυστυχία... Η δικη σου δυστυχία είναι καθαρά δικες σου λανθασμενες επιλογές που λόγω του εγωισμου σου δεν μπορεις να δείς και ετσι φταινε όλοι οι άλλοι εκτος από εσένα....  Αν εσυ δεν μπορεις να αγαπησεις και να δεχθείς την αγαπη καποιου αλλου δεν ευθύνεται ουτε ο αλλος ουτε η μοιρα... ουτε η ζωή... Ειναι οι δικες σου αποφάσεις που καταστρέφουν την ζωή σου και την ζωη αυτών που είναι γύρω σου και δυστηχως πονανε οταν σε βλέπουν να αυτο καταστρεφεσαι αλλά δεν μπορουν να κανουν τιποτα αφου ο εγωισμος σου και το ΕΙΝΑΙ σου είναι υπεράνω.... Και συνεχιζεις και πορευεσαι μεσα στον βούρκο... Και καπου κάπου αγανακτας και σου φταινε ολα... η ζωη... η μοιρα... οι δικοι σου άνθρωποι... Δεν σου φταιει κανεις ομως.. Εσυ και μόνο εσυ οριζεις την ζωή σου...την μοίρα σου και εσυ αριζεις την ευτυχία σου η την δυστυχία σου... Και αντε οταν εοσαι 20-25  χρονών το καταλαβαινω γιατι εισαι απειρος... αλλα οταν φτασεις 40-50 και δεν αλλάζει κατι στην ζωή σου μην απορεις και μην ριχνεις ευθηνες σε κανέναν... Μέσα απο τα λάθη μας μαθαίνουμε και προσπαθούμε να καλυτετευσουμε την ζωή μας. ... Αυτος που δεν τα καταφέρνει δεν είναι γιατί ηταν ατυχος... αλλα γιατι δεν ηθελε να αλαξει... ο εγωισμος του δεν του επέτρεπε να ονειρευτεί πως ισως υπαρχει μια καλύτερη ζωη... Πως ισως να ειχε άδικο και να ερθουν καλυτερες μερες... Πως ισως η λανθασμενη αντίληψη τον οδήγησαν σε μια ζωη κενή... Οταν αυτα τα ατομα λοιπον σκέφτονται παντα αρνητικά και σκέφτονται βάση του δικου τους μυαλου μην περιμένετε ανταποκριση και κατανόηση... Ζουνε σε εναν δικό τους κοσμο που για αυτους αυτος ο κοσμος είναι σαπιος... παραξενος... πονηρος...ψευτης...κτλ ..  Δεν είναι δυνατον αυτος ο ανθρωπος να δει ποτε του την αλήθεια.. την αγάπη..την καλοσύνη... την όμορφή και χαρούμενη ζωή... Απλα βολεύεται με καποιες καταστασεις......να περναει καλα για λιγο καιρό και μετα παλι στα σκατα... παλι στην μιζερια και στήν καθημερινοτητα του και παλι μονος....  Γιατι η αλήθεια είναι οπως είπε καποτε ενας σοφος πως ...ΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΠΑΡΑΤΑΝΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΝ ΑΛΛΆ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΧΡΗΣΟΙΜΟΠΟΙΟΥΣΑΝ...

jimpapas32

ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ

 

Έρχεται η στιγμή στην ζωή μας, όσο και να το αποφεύγουμε και να πιστεύουμε οτι έχουμε εφοδιαστεί κατάλληλα ώστε να μην μας συμβεί, να αποχωριστούμε...Να αποχωριστούμε απο ένα αγαπημένο πρόσωπο, μία αγαπημένη κατάσταση, ή ο,τιδήποτε άλλο πολύτιμο για εμάς. Τί είναι όμως αυτό που επιβάλλει αυτόν τον αποχωρισμό; Και εννοώ, οτι, εαν κάτι είναι αγαπημένο και πολύτιμο σε εμάς, γιατί να το αποχωριστούμε; Τί μπορεί να είναι πιο σημαντικό απο την αγάπη που νοιώθουμε, ώστε να πάρουμε την απόφαση να το αφήσουμε να χαθεί απο τη ζωή μας;

Ένας αποχωρισμός μπορεί να οφείλεται όχι σε δική μας απόφαση αποχωρισμού, αλλα στην απόφαση κάποιου άλλου να βγει απο τη ζωή μας. Μπορεί εγώ να μην εγκαταλείπω και να εμμένω στην απόφασή μου να υπερασπιστώ την παρουσία σου στην ζωή μου, αλλα εσύ μπορεί να ΘΕΛΕΙΣ να εγκαταλείψεις. Για διάφορους λόγους: μπορεί να μην με αγαπάς, (δεν πιστεύω στην φράση ''να μην με αγαπάς πια..'', εαν αγαπάς αληθινά κάποιον, τον αγαπάς για πάντα) να μην με αγάπησες άρα ποτέ, μπορεί πάλι να με αγαπάς, αλλα να επιλέγεις να διώξεις την αγάπη αυτή απο τη ζωή σου, γιατί δεν αντέχεις τον αγώνα που αυτή συνεπάγεται. Και είναι ανθρώπινο αυτό και δεν πρέπει να γεννά κακία η αδυναμία αυτή του άλλου να συμμετέχει στον κοινό αγώνα του ''εμείς''. Και σε καμία περίπτωση η αδυναμία αυτή δεν σημαίνει οτι ο άλλος είναι λιγότερο δοτικός και άξιος αγάπης απο εμένα..! Σε καμία περίπτωση...! Σημαίνει απλά οτι την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, και με τις δεδομένες συνθήκες, δεν έχει αποθέματα για περαιτέρω προσπάθεια. Πολλές φορές πάλι ο αποχωρισμός επιβάλλεται απο εξωτερικές καταστάσεις και πιέσεις που μας αναγκάζουν να ιεραρχήσουμε προτεραιότητες και να πάρουμε σκληρές αποφάσεις.

Στο κοματι της αγαπης τωρα δεν νομιζω να υπαρχει ο ορος αποχωρισμος... Γιατι??? Γιατι πολυ απλα δεν μπορεις να αποχωρηστεις καποιον που ειναι κοματι του εαυτου σου . Γιατι αν αγαπας πραγματικα γινεσαι ενα με αυτον που αγαπας. Αν αγαπας ομως ...  Αν νομιζεις πως αγαπας ειναι αλλο πραγμα .. Ετσι λοιπον πως μπορεις να αποχωρηστεις αυτο το κοματι του εαυτου σου ?? Μπορεις να βγαλεις την καρδια σου να την πεταξεις και να πεις θα ζησω και χωρις αυτην ??  Μπορεις να πεταξεις το ποδι σου ?? το χερι σου ?? . Αυτο λοιπον το κοματι που αγαπησες αν το αγαπησες δεν μπορεις να το αποχωρηστεις ουτε να το πεταξεις στα σκουπιδια ... 

jimpapas32